Tyczyn został założony na mocy dokumentu lokacyjnego wystawionego 14 marca 1368 roku przez Kazimierza Wielkiego. Nazwa miasta pochodzi od pierwszego wójta - Bartolda zwanego Tyczner. Początkowo miasto było własnością królewską. Później jego właścicielami były znakomite rody Pileckich, Kostków, Branickich, Potockich. Od lat dwudziestych XIX stulecia dobra tyczyńskie należały do rodziny Wodzickich. Pierwsze wzmianki o Wodzickich - krakowskim rodzie mieszczańskim, datowane są na XV wiek. W późniejszych stuleciach Wodziccy należeli do najbardziej wpływowych i najbogatszych rodzin magnackich w Krakowie. Wyrazem uznania dla politycznej i wojskowej działalności członków tego rodu była nobilitacja Wodzickich, której dokonał Jan III Sobieski w 1676 roku. W 1828 roku Piotr Wodzicki kupił dobra tyczyńskie. Po nim majątek dziedziczyli Józef i Aleksander. Spadkobiercą Aleksandra Wodzickiego był jego syn - Ludwik. Ludwik Wodzicki urodził się w 1834 roku w Krakowie. Po ukończeniu nauki w gimnazjum w Rzeszowie i Krakowie podjął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, które później kontynuował w Paryżu i Wiedniu. Walcząc w powstaniu styczniowym uzyskał stopień porucznika. Karierę polityczną rozpoczął w wieku 25 lat, działając zarówno w kraju jak i na emigracji, od 1877 roku był marszałkiem Sejmu Krajowego.

    W 1862 roku hrabia Ludwik Wodzicki rozpoczął budowę pałacu w Tyczynie. Budynek pałacu na rzucie zbliżonym do kwadratu zajmuje powierzchnię 1150 m2. Jednopiętrowy pałac posiada jednotraktowy układ wnętrz dookoła prostokątnego holu. Pomieszczenia rozmieszczone są w układzie amfiladowym. Fasadą frontową pałac zwrócony jest ku stronie wschodniej. Bryłę pałacu uzupełniają dwie wieloboczne wieże od strony południowej, zwieńczone attyką. Elewację południową wzbogaca także dwukondygnacyjna loggia filarowo-arkadowa, nad którą znajduje się pamiątkowa tablica z napisem: "R. P. 1869 ukończyli Dom ten Ludwik i Jadwiga z Zamojskich Wodziccy". Eklektyczny pałac został nakryty dachem wielospadowym i świetlikiem podwieszonym. Wkrótce po zbudowaniu pałacu przystąpiono do dalszej rozbudowy. W 1881 roku według projektu Tadeusza Stryjeńskiego wzniesiono pawilon gościnny na rzucie kwadratu. Umieszczono go na linii elewacji północnej pałacu. Kolejne prace budowlane rozpoczęły się w 1892 roku. Ich efektem były zmiany w bryle pałacu oraz nowa oficyna na rzucie prostokąta, z którą pałac otrzymał komunikację poprzez pawilon. Zespół pałacowy otoczony jest z trzech stron parkiem krajobrazowym, założonym w drugiej połowie XIX wieku. Ogrody rozplanowane zostały na rzucie prostokąta z kilkoma drogami dojazdowymi, z których główna aleja rozgałęzia się w centralnej części parku na dwa podjazdy. Główna brama wjazdowa znajduje się na osi bocznej pałacu. Drzewostan parku jest mieszany, około 50 drzew otrzymało status pomników. Po śmierci Ludwika Wodzickiego w 1894 roku dobra tyczyńskie odziedziczyła jego córka Izabella, która wraz z mężem Januszem Radziwiłłem sprzedała je w 1911 roku Witoldowi Uznańskiemu. W czasie pierwszej i drugiej wojny światowej pałac nie poniósł większych strat. Po 1944 roku posiadłość tyczyńska została przejęta przez Skarb Państwa. Pałac stał się siedzibą Liceum Ogólnokształcącego.